Τα πρώτα ελληνικά σατυρικά έντυπα

Τα πρώτα ελληνικά σατυρικά έντυπα κυκλοφορούν μεταξύ του 1848-1851. Η Βόμβα (1849), Η Τράκα - Τρούκα (1848-53), ο Δημόκριτος (1851) ανοίγουν τη μεγάλη πολιτική παράδοση της πολιτικής σάτιρας και της γελοιογραφίας. Μέσα στις επόμενες δεκαετίες θα εμφανιστούν ο Διάβολος (1867-76), ο Τραμπούκος (1866-69), ο Γάιδαρος (1869-72), ο Σατανάς (1871), ο Διάβολος ο Χωλός (1874) και άλλοι "διάβολοι" που θα περιπαίξουν, θα σχολιάσουν και θα ενοχλήσουν τους πάντες χωρίς διακρίσεις. Άλλα σατυρικά έντυπα είναι ο Αριστοφάνης (1874-83), Μικρός Αριστοφάνης (1876), Νέος Αριστοφάνης (1888-95), ο Ασμοδαίος (1875-85) του Θέμου Αννίνου, Σατιρικόν Άστυ (1885-90) έχουν δημοσιευτεί μερικές από τις σημαντικότερες γελοιογραφίες της ελληνικής ιστορίας. Ο Ρωμηός (1883-1918) αποτέλεσε την μακροβιότερη ελληνική σατυρική εφημερίδα.